Ile miłości do muzyki jest w tej książce, ile pasji i poświęcenia. Proste równoległe mają dwie bohaterki:Wandę Krajewską i Martę Rychter. Obydwie swoją wielką przygodę ze skrzypcami rozpoczęły już w dzieciństwie i obydwie poświęciły muzyce wielką część swojego życia. Bo z prawdziwa pasją do muzyki nie można inaczej.
Historia Wandy rozpoczyna się w powojennej Polsce. Od biedy i straty, nowego początku i nowych możliwości. Muzyka ukształtował tę kobietę w sposób, który wielu się nie podobał. Przez wiele lat ją krytykowano i próbowano upchnąć w innych schematach. Miała być posłuszna, uległa, podporządkować się rodzinie, kochankom, współpracownikom i rządzącym krajem. Tymczasem Wanda zawsze była twarda i nieugięta. Nie ustępowała ani na krok, dzięki czemu pod koniec życia mogła uczciwie przyznać, że cały swój sukces zawdzięcza sobie - swoim decyzjom, swojemu uporowi i ogromnemu talentowi. Czytają historię Wandy mamy czarno na białym przepis na sukces - praca, praca i jeszcze raz ciężka praca. Skrzypaczka nie miała lekko, ale wiedziała czego chce i dążyła do tego. Mimo, że jej przygoda ze skrzypcami rozpoczęła się dosyć przypadkowo, stały się one dla niej sensem życia, czymś, czemu podporządkowała absolutnie wszystko.
Wanda to postać bardzo silna, ale nie do końca sympatyczna. Wymagała wiele zarówno od siebie jak i od innych. Kiedy Marta została jej uczennicą przekonała się, na czym polega ciężka praca. Czasami zachowanie nauczycielki mnie irytowało i nie potrafiłam zrozumieć, dlaczego Marta - a wcześniej jej rodzice - godzą się na takie wymagania. Ale świat muzyki, konkursów i koncertów rządzi się swoimi prawami. Każdy sukces ma ogromną cenę, i trudno jest to zaakceptować czytelnikowi, który muzyki nie kocha tak jak bohaterki książki.
Proste równoległe pokazują jak może wyglądać droga do sukcesu skrzypaczek. Drogi Wandy i Marty różnią się, ale łączy je ogromna, wieloletnia praca i zaangażowanie. Marta jest jeszcze młoda, podjęła inne decyzje, ale być może zaprzepaściła w ten sposób szansę na powtórzenie sukcesu Wandy. Dlatego w jej historii jest sporo smutku - młoda kobieta staje przed trudnymi decyzjami, które mocno ważą na jej przyszłym losie. W tej karierze nie można niczego odłożyć w czasie. Czytaniu Prostych równoległych towarzyszy cały wachlarz emocji. Agata Romaniuk napisała książkę w piękny sposób, umiejętnie przekazując nam całą głębię historii dwóch kobiet. Czułam radość z sukcesów skrzypaczek, zniecierpliwienie, kiedy żądań Wandy było zbyt wiele i złość, kiedy próbowała ona narzucić swoją wolę Marcie. Proste równoległe to piękna opowieść o dwóch silnych kobietach zakochanych w muzyce, w której odnajdziemy sporą porcję wiedzy o tym, jak wygląda ten świat. Polecam, mnie książka bardzo się podobała.
We współpracy z Wydawnictwem Agora.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz