[126] Jennifer L. Armentrout - Krew i popiół

    Książka wzbudziła we mnie bardzo sprzeczne emocje. Z jednej strony dobry pomysł na fabułę, z drugiej koszmarne wykonanie i ogromna męka przy czytaniu. Zapowiedź była bardzo kusząca, zapowiadała się idealna lektura dla mnie. Ucieszyłam się, bo Krew i popiół to pierwszy tom trylogii. I właściwie to nie mogę narzekać, bo historia okazała się dokładnie taka, jakiej się spodziewałam. Oryginalna, tajemnicza i pełna zagadek. Ale po kolei.

    Krew i popiół to klasyczna fantastyka dla młodzieży. Mamy młodą, nieopierzoną superbohaterkę, która od naiwnej dzierlatki przechodzi przemianę w przywódczynię świata, mamy przystojniaka, który oczywiście jest Kimś Znacznym i zakochanym w głównej bohaterce. Ich historia mogłaby być naprawdę dobra, gdyby autorka zwróciła więcej uwagi na ich motywy postępowania inne niż chęć przespania się ze sobą i jakoś podkręciła akcję, pozwalając im trochę działać, a nie tylko roztrząsać wszystko w głowie. Cały świat, jego historia i problemy, a także tożsamość bohaterów to wielki popis kreatywności autorki. Gdyby tylko podana była w bardziej zjadliwej formie. Książki słuchałam głównie w aucie i w końcu przysięgłam sobie, że jeszcze jedno "o bogowie" z ust Poppy i telefon wyląduje za oknem. Może gdyby książka przeznaczona była dla starszego odbiorcy mniej by było nastoletnich dramatów, a więcej prawdziwej akcji.

    W gruncie rzeczy Poppy nie była taka zła. Nie była idealna, nie była sztuczna ani przerysowana. Tylko autorka tak uparcie wałkowała każdą jej myśl, każdą sytuację, używając ciągle i ciągle tych samych zwrotów, że zaczynałam przysypiać. I tak, w końcu zmuszona byłam przewijać całe strony, aż akcja wyszła z głowy Poppy i coś się zaczynało dziać. Nie lubię, kiedy autorzy tak robią. Naprawdę, jedno wyjaśnienie mi wystarczy, nie potrzebuję powtórek w każdym rozdziale. I nie potrzebuję liczyć każdego oddechu, spojrzenia i dotyku, żeby móc śledzić akcję. To stwarza niepotrzebny bałagan i odrywa od fabuły, nic nie wnosząc. Bo co za dużo, to niezdrowo. Bohaterom brakuje głębi. Największy wysiłek autorka włożyła w wykreowanie Poppy, ale dla postaci drugo i trzecioplanowych zabrakło kolorów, zostały same kontury. 

    Napięcie w książce jest, ale nie duże. Jest sporo zwrotów akcji i pomieszanych wątków. Nazwy takie takich jak wampy czy wilkłaki brzmiały naprawdę bardzo dziwnie i chyba wolałabym, by pozostały niezmienione. Na zakończenie zostało naprawdę mnóstwo tajemnic do odkrycia i aż mi szkoda, że nie poznam ciągu dalszego tej historii, ale naprawdę nie zmuszę się do przeczytania kolejnych tomów. Styl pisania autorki nie leży mi tak bardzo, że muszę odpuścić. Ale gdyby zrobiono z tego film albo serial, byłabym pierwsza do oglądania. Niestety, nie mogę z czystym sumieniem polecić tej książki. Jest ciekawa, ale też męcząca i czytanie jej staje się męką.